Барый у балоніце

арыем, Элемент 56 перыядычнай табліцы.

Барыевы гідраксід, хларыд барыя, сульфат барыя ... вельмі распаўсюджаныя рэагенты ў падручніках сярэдняй школы. У 1602 г. заходнія алхімікі выявілі камень Балоньі (яго яшчэ называюць "Sunstone"), які можа выпраменьваць святло. Такая руда мае невялікія люмінесцэнтныя крышталі, якія будуць пастаянна выпраменьваць святло пасля ўздзеяння сонечнага святла. Гэтыя характарыстыкі зачароўвалі чараўнікоў і алхімікаў. У 1612 годзе навуковец Хуліё Сезарэ Лагара выдаў кнігу "De Phenomenis in Orbe Lunae", якая зафіксавала прычыну люмінесцэнцыі балоньскага каменя, атрыманага з яго асноўнага кампанента, Barite (BASO4). Аднак у 2012 годзе паведамленні паказалі, што сапраўдная прычына люмінесцэнцыі Балонья Стоўн зыходзіла з сульфіду барыя, легаванага адолентным і дивавантным іёнам медзі. У 1774 годзе шведскі хімік Шэлер выявіў аксід барыя і называў яго "барыта" (цяжкая зямля), але металічны барый так і не быў атрыманы. І толькі ў 1808 годзе брытанскі хімік Дэвід атрымаў метал з нізкай чысцінёй ад барыта праз электраліз, які быў барыем. Пазней ён быў названы ў гонар грэчаскага слова Барыса (цяжкі) і элементарнага сімвала ба. Кітайская назва "ба" паходзіць з слоўніка Kangxi, што азначае нязграбную медную жалезную руду.

Барыевы металвельмі актыўна і лёгка рэагуе з паветрам і вадой. З яго дапамогай можна выдаліць мікраэлементы ў вакуумных трубах і малюнкавых труб, а таксама для вырабу сплаваў, феерверкаў і ядзерных рэактараў. У 1938 годзе навукоўцы выявілі барый, калі яны вывучалі прадукты пасля бамбавання ўрану павольнымі нейтронамі, і выказалі здагадку, што барый павінен быць адным з прадуктаў ядзернага дзялення ўрану. Нягледзячы на ​​шматлікія адкрыцці пра металічны барый, людзі па -ранейшаму выкарыстоўваюць барыевыя злучэнні часцей.

Самым раннім злучэннем быў барыт - сульфат барыю. Мы можам знайсці яго ў самых розных матэрыялах, такіх як белыя пігменты ў фотапаперы, фарбе, пластмасе, аўтамабільныя пакрыцці, бетон, радыяцыйны цэмент, медыцынскае лячэнне і г.д. Асабліва ў медыцынскім полі, сульфат барыя - гэта "барыевая ежа", якую мы ямо падчас гастраскапіі. Барыевая ежа "- белы парашок, які не мае паху і нясмачны, нерастваральны ў вадзе і алеі, і не будзе паглынацца слізістай абалонкай страўнікава-кішачнага гасцінца, і на яе не будзе ўплываць страўнікавая кіслата і іншыя вадкасці. З-за вялікага атамнага каэфіцыента барыя ён можа стварыць фотаэлектрычны эфект пры дапамозе рэнтгенаўскага выпраменьвання, выпраменьванага характэрнага рэнтгенаўскага выпраменьвання і ўтварэння туману на плёнцы пасля праходжання тканін чалавека. З яго дапамогай можна палепшыць кантраст адлюстравання, так што органы або тканіны з і без кантраснага рэчыва могуць адлюстроўваць розны чорна -белы кантраст на плёнку, каб дасягнуць эфекту інспекцыі і па -сапраўднаму паказаць паталагічныя змены ў чалавечым органе. Барый не з'яўляецца істотным элементам для чалавека, і нерастваральны сульфат барыя выкарыстоўваецца ў барыевай ежы, таму ён не будзе мець значнага ўплыву на чалавечы арганізм.

Але яшчэ адзін распаўсюджаны барыевы мінерал, карбанат барыя, адрозніваецца. Проста па яго імя можна сказаць пра сваю шкоду. Ключавое адрозненне паміж ім і сульфатам барыя заключаецца ў тым, што ён раствараецца ў вадзе і кіслаце, ствараючы больш іёнаў барыя, што прыводзіць да гіпакаліміі. Вострае атручванне барыемнай солі сустракаецца адносна рэдка, часта выклікана выпадковым прыёмам растваральных соляў барыя. Сімптомы падобныя на востры гастраэнтэрыт, таму рэкамендуецца звярнуцца ў бальніцу для прамывання страўніка або прыёму сульфату натрыю або тиосульфата натрыю для детоксікаціі. Некаторыя расліны маюць функцыю паглынання і назапашвання барыя, напрыклад, зялёных водарасцяў, якія патрабуюць добрага расці; Бразільскія арэхі таксама ўтрымліваюць 1% барыя, таму важна ўжываць іх у меру. Тым не менш, witerite па -ранейшаму гуляе важную ролю ў хімічнай вытворчасці. Гэта кампанент глазуры. У спалучэнні з іншымі аксідамі ён таксама можа паказаць унікальны колер, які выкарыстоўваецца ў якасці дапаможнага матэрыялу ў керамічных пакрыццях і аптычнага шкла.

Эксперымент з хімічнай эндатэрмічнай рэакцыяй звычайна ажыццяўляецца пры дапамозе гідраксіду барыя: пасля змешвання цвёрдага гідраксіду барыя з аміячнай соллю можа адбыцца моцная эндатэрмічная рэакцыя. Калі некалькі кропель вады апускаюцца на дно кантэйнера, можна ўбачыць лёд, які ўтвараецца вадой, і нават шкляныя кавалачкі могуць быць замарожаныя і прыліпаюць да дна ёмістасці. Гідраксід барыя мае моцную шчолачнасць і выкарыстоўваецца ў якасці каталізатара для сінтэзавання фенольных смол. Ён можа аддзяліць і абсачыць іёны сульфату і вырабляць барыевыя солі. З пункту гледжання аналізу, вызначэнне ўтрымання вуглякіслага газу ў паветры і колькасны аналіз хларафіла патрабуюць выкарыстання гідраксіду барыя. У вытворчасці барыявых соляў людзі вынайшлі вельмі цікавае прымяненне: аднаўленне фрэскаў пасля паводкі ў Фларэнцыі ў 1966 годзе была завершана, рэагаваўшы яго з гіпсам (сульфатам кальцыя) для атрымання сульфату барыя.

Іншыя злучэнні, якія змяшчаюць барый, таксама дэманструюць выдатныя ўласцівасці, такія як фотарэфрактыўныя ўласцівасці барыя тытаната; Высокатэмпературная звышправоднасць YBA2CU3O7, а таксама незаменны зялёны колер барыевых соляў у феерверках, сталі асноўнымі элементамі барыя.